Zwykły pochmurny dzień, przestało padać, drogi suche gdzie nie gdzie mokra plama. Grupa młodych ludzi w raz z nauczycielem jest na praktyce zawodowej. Jako że profil leśny to znajdują się w lesie nie opodal długiej prostej drogi na końcu zakończona zakrętem, który może się wydawać dość łagodny, jednak zmieniamy zdanie znajdując się w jego środku....

W koło słychać śmiech ludzi, szum samochodów i od czasu do czasu przemykającego bikera. Wszystko w najlepszym porządku jak co dzień. Do chwili..... pisk gum, sygnał dźwiękowy, przeszywający zgrzyt. Wszyscy stanęliśmy osłupieni aby po chwili wyrwać się do przodu jak opętani na miejsce wypadku. Oby nic strasznego myślę sobie w duchu. Dobiegamy zdyszani a tam....

Dla mnie się wszystko zatrzymało, stanąłem jak w ryty parenaście metrów od zdarzenia, nie mogłem się ruszyć ciało odmówiło posłuszeństwa, oczy przerażone i wystraszone wpatrują się w rozbity przód samochodu i ścigacza wbitego między jego reflektory. Marka samochodu chyba renault nie pamiętam nawet jego koloru. A motocykl ? biało - czerwona Yamaha FZR 600. Zapamiętałem dokładnie każdą jego roztrzaskaną część.

W koło coś się działo a ja stałem, stałem przerażony, ciało rozłączyło się z duszą, w głowie była jedna myśl "to jest FZR motor który kupuje, właśnie leży roztrzaskany". Dorośli udzielali pomocy, kumple robili za gapiów a ja stałem odłączony od reszty nie robiąc NIC. Ani nie pomogłem ani nie robiłem za gapie który rozważa czyja była wina.

Widziałem parę wypadków bardziej i mnie tragicznych ale ten był inny....młody chłopak na motorze wracał ze szkoły trasą którą ja będę pokonywał w przyszłym roku dzień w dzień takim samym motorem co On.

Ocknął mnie odgłos sygnału karetki, potem bardzo szybko wszyscy się rozeszli robiąc zdjęcia i debatując czyja była wina. Dołączyłem się do grupy, szedłem gdzieś w jej środku z opuszczoną głową i jakże mi było wstyd, jak mi nadal jest wstyd. W duszy nie mogę sobie darować że nie podbiegłem wraz z nauczycielem do rannego, nie zacząłem ratować bikera, chłopaka który kocha to samo co ja a może nie raz pozdrawialiśmy się na drodze lewą w górze?. Widok mnie przeraził, dał dużo do myślenia pokazał że jestem jeszcze bardzo młody i bezradny . Dałem się opanować strachu i przerażeniu.

Postanowiłem  się zapisać na porządny kurs pierwszej pomocy i przyrzekłem sobie że w przyszłym roku jeżdżąc na efezeterce za każdym razem zatrzymam się w miejscu wypadku i udzielę każdej niezbędnej pomocy, a strach ? przerażenie ? muszę zostawić na motorze a pomagając poszkodowanemu muszę być pewny i zdecydowany i tego chcę się właśnie nauczyć.

Biker z wypadku żyje, ma złamane nogi, miednice i ręke lekarze mówią że do przyszłego roku będzie mógł śmigać na motocyklach. Jak to się stało i czyja była wina ? to nieważne nie o tym chciałem pisać.